Lanetlenmiş Aşıklar

Japonya Japan / 1954 / 102’ / DCP / Siyah & Beyaz Black & White / Japonca Japanese / Türkçe, İngilizce Altyazı Turkish, English Subtitles 

Yönetmen / Director: Kenji Mizoguchi
Senaryo / Screenplay: Yoshikata Yoda, Monzaemon Chikamatsu
Görüntü Yönetmeni / Director of Photography: Kazuo Miyagawa
Sanat Yönetmeni / Art Director: Hiroshi Mizutani
Kurgu / Editing: Kanji Suganuma
Müzik / Music: Fumio Hayasaka
Oyuncular / Cast: Kazuo Hasegawa, Kyôko Kagawa, Eitarô Shindô, Eitarô Ozawa, Yôko Minamida
Yapımcı / Producer: Masaichi Nagata
Yapım Şirketi / Production Company: Daiei Studios
Dağıtım / Distribution: Japan Foundation
E-posta / E-mail: jf-toiawase@jpf.go.jp
Yaş Sınırı / Age Limit: 16+

1955 Blue Ribbon Ödülleri; En İyi Yönetmen

1955 Blue Ribbon Awards; Best Director

17. yüzyılda Kyoto’da zengin bir matbaacı olan Ishun, Osan ile evlendi. Osan en iyi işçi Mohei ile bir ilişkisi olmakla suçlandığı zaman, çift şehirden kaçmaya ve birbirlerine olan aşklarını beyan etmeye karar verir. Ishun, çalışanlarına onların bulunmasını ve halkın önünde küçük düşürülmemeleri için onları ayırmalarını emreder. Bu film, ünlü oyun yazarı Chikamatsu Monzaemon tarafından yazılan bir
oyuna dayanıyor, film 1955 Cannes FF’de En İyi Film’e aday gösterildi.

English Version

In 17th century Kyoto, Osan who is a wealthy miserly scroll-maker also married to Ishun. When Osan is falsely accused of having an affair with the best worker, Mohei, the pair decide to run away from the city and declare their love for each other. Ishun orders his men to find them and separate them to avoid public humiliation. This film is based on a play written by the famous playwright, Chikamatsu Monzaemon, the film was nominated to Best Film at the 1955 Cannes FF.

KENJI MIZOGUCHI

Japon sinema yönetmeni Kenji Mizoguchi 1898 yılında Tokyo’da doğdu. 1919’da resim eğitimi aldıktan sonra kısa bir süre reklamcılıkla ilgilendi. Tokyo’da Nikkatsu Motion Picture Company’de aktör olarak çalışırken üç yıl içinde yönetmen koltuğuna oturdu. Modern ve geleneksel değerler arasındaki çatışmaya odaklanan filmleriyle 1930’larda Japon gerçekçiliğinin önemli isimlerinden oldu. II. Dünya Savaşı sırasında çektiği drama dizisi tartışmalı meselelerden kaçınıyordu, ancak savaştan sonrakiler modern yaşamın sorunları ile giderek daha fazla ilgilenmeye başladı. 1953’te çektiği Ugetsu Monogatari isimli filmi Mizoguchi’nin dönem dramalarının en göze çarpan örneğidir ve tüm Japon sinemasının en iyilerinden biri olarak kabul edilmektedir. Venedik Film Festivali’nde ilk kez bir Japon filmi olarak ödül alan ve Altın Aslan’a aday gösterilen bu film Antonioni ve Bergman gibi ustaların sürekli referans gösterdikleri bir eserdir. 1956 yılında Kyoto’da hayata veda eden yönetmenin dikkatle kontrol edilen kamera hareketleri, uzun süren sahneleri ve yarattığı mizansenlerin oluşturduğu yer duygusu gerçekliğin doğasına ilişkin alegorik yorumlarla beslenmektedir. İzleyicisini insan acılarıyla, kadınsı bir merhamet duygusu ekseninde yüz yüze getiren kadın hikayeleri, yönetmenin filmografisi içinde önemli bir yer tutmaktadır.

English Version

Japanese cinema director Kenji Mizoguchi was born in Tokyo in 1898. After studying painting in 1919, he performed in advertisement business for a short time. He ascended to the director level in three years while working as an actor in Nikkatsu Motion Picture Company in Tokyo. He was one of the most important names in Japanese realism in the 1930s, with his films which focused on the conflict between modern and traditional values. Although his drama series that he shot during the World War II. avoided controversial issues, those shot after the war began to become more and more related in the problems of modern life. The movie Ugetsu Monogatari which he shot in 1953 is one of the most spectacular examples of Mizoguchi’s period dramas and is considered one of the best of all Japanese cinema. This film, which received award for the first time as a Japanese film and was nominated for the Golden Lion at the Venice Film Festival, is a work that masters such as Antonioni and Bergman constantly refer to. Carefully controlled camera movements, long-running scenes of the sense of place created through the sceneries formed by the director, who died in Kyoto in 1956, is nurtured with allegorical interpretations on the reality of the nature. The women’s stories, bringing the audience to face with the human suffering on a line of a feminine sense of compassion, have an important place in the filmography of the director.