Küheylan

Yaralı bir ruhun hissedeceği tüm hezeyanları, insanı içine çeken bir psiko-dramayla anlatan bir oyun; “Küheylan” Karizmatik kimliğine ustalıkla büründürdüğü kuvvetli anlatım tarzı, oynadığı karakterle bütünleşen Kerem Alışık; rolünü oynamaktan ötede adeta yaşayan, inanılmaz genç yetenek Emir Özden ile sahnede devleşiyor... İkilinin müthiş bir uyumla ördüğü alışılmışın dışındaki doktor-hasta ilişkisi, izleyen herkesi ilk dakikadan etkisi altına alıyor. Emir Özden’in tüm benliğiyle ortaya koyduğu genç bir adamın tutkusuna olan adanmışlık ve teslimiyeti, öykünün sonuna yaklaştıkça yerini Kerem Alışık’ın hayat verdiği psikiyatristin kendi hisleriyle ve benliğiyle olan hesaplaşmasına bırakarak “Gerçek hasta kim?” sorusunu seyirciye ustalıkla sordurmayı başarıyor! Daha önce deneyimlemediğim bir seyirci-oyuncu ilişkisine zevkle tanıklık ettiğim Küheylan; gerek seyircinin bir kısmımın oyuncularla birlikte sahneyi paylaşması, gerek atlara hayat veren figürasyonların hikâyenin önemli bir parçası olarak oyun boyunca sürekli aktif olması, gerekse tüm oyuncu kadrosunun repliği olmasa bile sahneden bir an ayrılmadan diğer tiratlara verdiği tepkileriyle eşsiz bir deneyim oldu. Tüm bunlara ek olarak etkileyici rejiyle bütünleşen harika müzikler sizi kurgunun tam olarak merkezine alırken; Hatice Aslan, Devrim Nas, Gizem Katmer ve Açelya Devrim Yılhan’ın ivmesi yüksek oyunculuklarıyla yaşadığınız tecrübe, adeta bir görsel şölen tadı bırakıyor! Oyun bittikten sonra insanı kendi içinde, kendi derin duygularıyla yüzleşmeye iten ve ‘normal’ kavramını sorgulatan bir eser bu! Gerçek bir olaydan esinlenerek kurgulanıp kaleme alınan Tony Ödüllü bu müthiş oyun, her tiyatroseverin görmesi gereken türden!

Tutku ve tekdüzelik, inanç ve inançsızlık, normal ve anormal, Tanrı ve kul... Birbirinden iki ayrı uçta yer alan bir psikiyatrist ve bir hastanın, uçlarda yaşanan ve uçları irdeleyen öyküsü. Kerem Alışık'ın canlandırdığı Doktor Martin'den dinlediğimiz bu öykü yalnızca tuhaf bir vakanın aydınlanma süreci değil, aynı zamanda bir yüzleşme. Tutkulardan yoksun bu doktorun, tutkusu yüzünden deliren Alan karşısındaki şaşkınlığı giderek hayranlığa dönüşüyor. Alan'ı hasta eden tutkunun aynı zamanda onu var ettiğini anlayan Dr. Martin, Alan'ı tedavi etmekle yok etmek arasındaki ince çizgide yürürken hem kendisini hem de normal ve anormal olanı sorguluyor. Bu süreçte aralarında çok garip bir ilişki oluşuyor; kurtarıcısını tanrılaştırarak, yıktığı başka bir tanrının yerine koymaya çalışan bir hasta ile ona imrenen doktorunu düşünün. Tanrı, kuluna hayran olur mu? Kendisinde var olanı, tanrılaştırmaya çalıştığı doktorunda arayıp bulamadığı için onu yargılayan Alan da oyun boyunca aynı soruyu soruyor bakışlarıyla. Onun huzursuzluğu zamanla Doktor Martin'e ve seyirciye de bulaşıyor. Psikolojik gerilimin giderek tırmanması bazı sahnelerde rahatsız edici bir hal alabiliyor. Peter Shaffer'ın, Tony ödüllü oyununu Barış Erdenk'in başarıyla yorumladığı oyun, güçlü bir oyuncu kadrosuna da sahip. Hikâyeye kritik anlarda dahil olan soprano performansları tüyleri diken diken ediyor. Platform tabanlı çizmeleriyle, ata daha çok benzeyebilmek için oyun boyunca rahatsız bir postürle sahnede gördüğümüz, atları temsil eden oyuncuların emeğinin hakkını da ayrıca teslim etmek gerek. Bu sürükleyici hikâyeyi izlerken sarsılacak, sorgulayacak, ürpereceksiniz.